Toen ik het log startte was het voor mij als een kaarsje dat ik aanstak.
Niet dat ik verwachtte dat het log zoveel licht in de duisternis zou stralen, hooguit een flakkerend vlammetje, maar omdat ik veronderstelde dat als de kaars was opgebrand, het mooi geweest zou zijn.
Inmiddels ben ik anderhalve maand bezig en de kaars flakkert nog steeds.
Sta er zelf van te kijken.
Wel denk ik dat ik wat minder items in het log moet plakken want de argeloze bezoeker komt om in de hoeveelheid tekst, foto's en filmmateriaal.
Gister was ik bij iemand die het een probleem vond dat men zich met zo'n log zoals ik dat heb, zo bloot geeft.
Daar heeft hij een punt alleen ik voel het niet als een punt.
Dat wat niemand aangaat, houd ik voor me, en de rest geef ik graag bloot.
Met de hoop dat er commentaar wordt geleverd.
Leuk als het opmerkingen zijn die ik vervolgens weer in het log kan zetten.
Hoor en wederhoor.
Perfect.
Hoewel ik heel veel lees en veel op opmerkingen opschrijf, ben ik geen getraind schrijver.
Wat een voordeel als je dagboeken bijhoudt.
Dan schrijf je elke dag en worden je schrijfvaardigheden automatisch getraind.
Dat heb ik nooit gedaan en dus was ik zelf ook benieuwd hoe het zou gaan.
Tot nu toe heb ik nog elke dag een stukje kunnen schrijven.
Lopen doe ik graag hoewel ik altijd het gevoel heb dat er een doel moet zijn.
Zomaar wat lopen en van stad (Hengelo?) en land (Twente!) genieten is om de een of andere, mij onbekende reden, niet voldoende.
Dat wil zeggen, niet als ik alleen loop.
Met z'n tweeën ligt dat anders, zeker als je van hetzelfde kunt genieten.
En genieten kan van het Twentse land.
Prachtig, oud cultuur landschap.
Om kort te gaan, gister had ik een paar doelen zodat er 's avonds een kilometer of tien op mijn denkbeeldige km-teller stonden.
Door het slechte weer van de laatste tijd heb ik wat weinig beweging gehad waardoor ik wel enigszins de benen voelde.
Mijn ABNAMRObankpinpasinternetbankierapparaatje ( ja ja) bleek vervelende kuren te vertonen.
Meerdere bedragen moest ik overmaken maar het lukte me slechts één keer.
Dus ben ik naar de bank gegaan in de veronderstelling dat ik wel geholpen zou worden.
Niets van dat al, tenminste niet voldoende naar mijn smaak.
Men had het ABNAMRObankpinpasinternetbankierapparaatje niet in voorraad.
Ik kreeg een telefoonnummer en daar moest ik het mee doen.
Dat vind ik toch slecht.
Vroeger (vroeger was alles beter.........) werd je als een mens geholpen nu wordt je vaak afgescheept door betrekkelijk jonge lui die de hulpvaardigheid van toen(!) niet kennen.
Waarom niet zoiets gezegd als:
"Lastig voor u mijnheer dat we de ABNAMRObankpinpasinternetbankierapparaatjes niet meer hebben, zal ik even voor u bellen?"
Ik had geen zin om me druk te maken en bedacht dat ik het bij de bank op de Markt zou kunnen proberen.
Iets waar de bankjuffrouw me ook naar had kunnen verwijzen of naar toe had kunnen bellen.
Op de Markt had men wel volle aandacht voor mijn probleem, ze bleken zelfs (zoals het hoort want ik zal niet de enige zijn met een defect ABNAMRObankpinpasinternetbankierapparaatje) het ABNAMRObankpinpasinternetbankierapparaatje in voorraad te hebben.
Probleem opgelost.
Wat is persoonlijke aandacht toch belangrijk en wat komt het vaak voor, bij allerlei instanties, dat je het gevoel krijgt afgescheept te worden.
Over help(!)lijnen zal ik het maar niet hebben.
Ze werken en helpen soms, als je én een slechte muzieksmaak én tijd én geld genoeg hebt om het te overleven.
DQ
-
Zij die het onvolprezen programma Google Earth gebruiken kunnen een vreemd, voor een gedeelte nog in de sneeuw verborgen, object van c.a. 80 bij 20 km zien.
