Er WAS een jarige in de familie en er ZIJN versnaperingen over.
Ik ben pal na de oorlog opgegroeid en mijn moeder zei me nooit etenswaren weg te gooien.
Ze had het niet over snoep, koek, hartigheden en drank.
Daar dacht ze zelfs niet aan.
Hoogstwaarschijnlijk ging ze er vanuit dat deze zaken nooit binnen het bereik van ons soort mensen zou vallen.
Ze vergiste zich.
Het niet weggooi principe van etenswaren zit er bij mij diep, erg diep in.
Inderdaad gooi ik pas iets weg als het echt en echt niet anders kan.
Dat is ook aan mijn gespierde omvang te zien.
Onmogelijk dus om dingen uit de koelkast weg te gooien.
Dat geldt ook voor verjaardagsoverblijfselen.
Eén voordeel, mijn buikspieren heb ik zelf betaald maar de huidige toevoegingen zijn gratis want door de jarige betaald.
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
woensdag 2 juli 2008
Van Woensel Schoenen. Schande!
Zoals dat in elk bedrijf het geval is moet Van Woensel (Schoenwinkels) het hebben van haar personeel.
Loyaal personeel.
Het zijn de mensen met de kleine loontjes en kleine secundaire arbeidsvoorwaarden op de werkvloer die de dikke(re) salarissen met bijbehorende dikke(re) secundaire arbeidsvoorwaarden van kader en directie mogelijk maken.
Arrogantie voorkomt dat men daar aan denkt, wíl denken.
Voor hen een ander, nietwaar?
Toen mijn vader, nu 94, jaren geleden wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd afscheid nam van het bedrijf waar hij betrekkelijk kort werkte was er een, door het bedrijf (uiteraard) betaald, afscheid met toespraak.
Bijgewoond door familie, collega's en kennissen.
Als afscheidsgeschenk was daar een horloge, toentertijd best een groot kado.
Zijn collega's hoefden het bedrijf niet op de hoogte te stellen van het naderende afscheid.
Natuurlijk niet.
Hoe anders is dat bij Van Woensel.
Marijke is 65 jaar geworden.
Geheel tegen haar wil moet ze stoppen met werken.
Een verlenging, zelfs van een half jaar, zat er niet in.
Dan zou er weer een contract gemaakt moeten worden.
(Blijkbaar is dat niet nodig bij een nieuwe werknemer.)
Ruim 25 jaar in twee perioden met, een door haar collega's volkomen beaamde loyaliteit voor bedrijf en medewerkers is achter de rug.
Vijf en twintig jaar hart voor de zaak en voor de branche.
Een nog veel langere ervaring in de schoenen, met bezit van vak diploma's, zijn gestoken in Bervoets en het latere Van Woensel.
Vijf en twintig jaar gratis reclame bij haar pedicure-klanten, familie, vrienden en kennissen.
En dat allemaal voor een heel klein loontje.
Marijke zit thuis.
Een uitstekende verkoopster zit thuis.
Natuurlijk, ik ben bevooroordeeld maar dit is niet alleen mijn opvatting.
Het is de opvatting van medewerkers.
Een uitstekende en betrouwbare verkoopster.
Ze zit thuis met vele blijken van waardering en medeleven van collega's maar met het schrijnende gevoel niet meegeteld te hebben want.....
het bedrijf: Van Woensel, heeft niets, niets, niets van zich laten horen.
Ondanks waarschuwingen van collega's!
Loyaliteit en kwaliteit lonen en tellen kennelijk niet.
Zeker niet als je op de werkvloer staat en altijd bereid bent geweest om in te springen als dat nodig was.
Daarbij zoveel mogelijk eigen omstandigheden, ziekte en ellende negerend.
Ja.
Zó speel je je niet in de kijker.
Dat doe je pas bij handelingen die voor het bedrijf minder prettig zijn.
Kennelijk!
Hartelijk dank Van Woensel.
Hartelijk dank voor het signaal dat aan uw personeel en uw klanten wordt afgegeven.
Hartelijk dank.
Waarin een groot bedrijf klein kan zijn.
DQ
.
Loyaal personeel.
Het zijn de mensen met de kleine loontjes en kleine secundaire arbeidsvoorwaarden op de werkvloer die de dikke(re) salarissen met bijbehorende dikke(re) secundaire arbeidsvoorwaarden van kader en directie mogelijk maken.
Arrogantie voorkomt dat men daar aan denkt, wíl denken.
Voor hen een ander, nietwaar?
Toen mijn vader, nu 94, jaren geleden wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd afscheid nam van het bedrijf waar hij betrekkelijk kort werkte was er een, door het bedrijf (uiteraard) betaald, afscheid met toespraak.
Bijgewoond door familie, collega's en kennissen.
Als afscheidsgeschenk was daar een horloge, toentertijd best een groot kado.
Zijn collega's hoefden het bedrijf niet op de hoogte te stellen van het naderende afscheid.
Natuurlijk niet.
Hoe anders is dat bij Van Woensel.
Marijke is 65 jaar geworden.
Geheel tegen haar wil moet ze stoppen met werken.
Een verlenging, zelfs van een half jaar, zat er niet in.
Dan zou er weer een contract gemaakt moeten worden.
(Blijkbaar is dat niet nodig bij een nieuwe werknemer.)
Én 65 jaar IS 65 jaar!
Ruim 25 jaar in twee perioden met, een door haar collega's volkomen beaamde loyaliteit voor bedrijf en medewerkers is achter de rug.
Vijf en twintig jaar hart voor de zaak en voor de branche.
Een nog veel langere ervaring in de schoenen, met bezit van vak diploma's, zijn gestoken in Bervoets en het latere Van Woensel.
Vijf en twintig jaar gratis reclame bij haar pedicure-klanten, familie, vrienden en kennissen.
En dat allemaal voor een heel klein loontje.
Marijke zit thuis.
Een uitstekende verkoopster zit thuis.
Natuurlijk, ik ben bevooroordeeld maar dit is niet alleen mijn opvatting.
Het is de opvatting van medewerkers.
Een uitstekende en betrouwbare verkoopster.
Ze zit thuis met vele blijken van waardering en medeleven van collega's maar met het schrijnende gevoel niet meegeteld te hebben want.....
het bedrijf: Van Woensel, heeft niets, niets, niets van zich laten horen.
Ondanks waarschuwingen van collega's!
Loyaliteit en kwaliteit lonen en tellen kennelijk niet.
Zeker niet als je op de werkvloer staat en altijd bereid bent geweest om in te springen als dat nodig was.
Daarbij zoveel mogelijk eigen omstandigheden, ziekte en ellende negerend.
Ja.
Zó speel je je niet in de kijker.
Dat doe je pas bij handelingen die voor het bedrijf minder prettig zijn.
Kennelijk!
Hartelijk dank Van Woensel.
Hartelijk dank voor het signaal dat aan uw personeel en uw klanten wordt afgegeven.
Hartelijk dank.
Waarin een groot bedrijf klein kan zijn.
DQ
.
Wederom Viruly, piloot en schrijver.
In het boek "Verrassende Ontmoetingen" van Viruly dat ik aan het lezen ben staat een prachtig ontroerend en romantisch verhaal, zich afspelende in het Perzië van vóór de oorlog waar hij aan de kust een onverwachte landing maakte.
Het is een ontmoeting die hij, samen met de actrische Charlotte Köhler, had met een oude kameeldrijver.
Deze laat hen in het bleke maanlicht een theater zien, ooit gebouwd door Alexander de Grote.
Het is jammer dat ik niet het hele verhaal kan doorgeven.
Maar het afscheid van een onbekende blanke vrouw ging gepaard met de dichtregels uit Romeo en Julia:
En het ontroerde mij diep.
DQ
.
Het is een ontmoeting die hij, samen met de actrische Charlotte Köhler, had met een oude kameeldrijver.
Deze laat hen in het bleke maanlicht een theater zien, ooit gebouwd door Alexander de Grote.
Het is jammer dat ik niet het hele verhaal kan doorgeven.
Maar het afscheid van een onbekende blanke vrouw ging gepaard met de dichtregels uit Romeo en Julia:
"Good night, good night! parting
is such sweet sorrow
That I shall say good night till it be morrow."
is such sweet sorrow
That I shall say good night till it be morrow."
En het ontroerde mij diep.
DQ
.
Adriaan Viruly 1905-1986, Schrijverpiloot.
In mijn vorig artikeltje noemde ik de naam A. VirulyVoor de geïnteresseerde lezer kan ik, uiteraard, naar Internet verwijzen.
Voor één van de sites:
DQ
.
Viruly e.a.
Vreugde want...........
Ik heb weer een paar oude vliegtuig boeken gescoord (zo heet dat tegenwoordig toch?).
Als luchtvaart enthousiast ben ik al enige tijd bezig om boeken en films te bemachtigen die betrekking hebben op de luchtvaart.
Vooral oude boeken hebben mijn voorkeur.
Bij de Slegte heb ik 4 stuks gevonden die ik nog niet bezit.
Dat is leuk.
Ik ben niet van plan al teveel geld voor deze "hobby' uit te geven, maar zo af en toe de beurs trekken voor één (of meerdere) boek(en) is niet al te bezwaarlijk en de nieuwe aanschaf doet mij zeer veel deugd.
Bij mijn nieuwe aanwinsten zitten enkele boeken van de, toendertijd heel bekende, vlieger-schrijver A. Viruly.
Het boek van hem dat ik nu lees is vóór de oorlog (1940) geschreven.
Inmiddels bezit ik al diverse boeken van deze schrijver.
Tijd!
Vreemd.
In het boek spreekt Viruly over een passagier, een oude man van 83 jaar.
Hij zegt dan dat hij en z'n crew die leeftijd waarschijnlijk geen van allen zullen bereiken.
De lezer van nu weet hoe oud de schrijver geworden is.
( 1905 - 1986)
Vreemd.
Tijd!
Ook kwam ik het boek over 25 jaren K.L.M. tegen (1921-1946).
Voorin is een papiertje geplakt met de getypte boodschap:
Ter herinnering aan de prettige samenwerking op de post Winterswijk.
Gevolgd door 12 namen.
Het is gedateerd op 27 november 1947.
Midden in de oorlog.
Nog afgezien van het boek, waar ik erg blij mee ben, doet zo'n boodschap me wat.
Ik kan dat niet goed onder woorden brengen en ben er van overtuigd dat velen het niet mee zullen voelen maar voor mij is het of het net van de geschiedenis zich sluit.
DQ
.
Ik heb weer een paar oude vliegtuig boeken gescoord (zo heet dat tegenwoordig toch?).
Als luchtvaart enthousiast ben ik al enige tijd bezig om boeken en films te bemachtigen die betrekking hebben op de luchtvaart.
Vooral oude boeken hebben mijn voorkeur.
Bij de Slegte heb ik 4 stuks gevonden die ik nog niet bezit.
Dat is leuk.
Ik ben niet van plan al teveel geld voor deze "hobby' uit te geven, maar zo af en toe de beurs trekken voor één (of meerdere) boek(en) is niet al te bezwaarlijk en de nieuwe aanschaf doet mij zeer veel deugd.
Bij mijn nieuwe aanwinsten zitten enkele boeken van de, toendertijd heel bekende, vlieger-schrijver A. Viruly.
Het boek van hem dat ik nu lees is vóór de oorlog (1940) geschreven.
Inmiddels bezit ik al diverse boeken van deze schrijver.
Tijd!
Vreemd.
In het boek spreekt Viruly over een passagier, een oude man van 83 jaar.
Hij zegt dan dat hij en z'n crew die leeftijd waarschijnlijk geen van allen zullen bereiken.
De lezer van nu weet hoe oud de schrijver geworden is.
( 1905 - 1986)
Vreemd.
Tijd!
Ook kwam ik het boek over 25 jaren K.L.M. tegen (1921-1946).
Voorin is een papiertje geplakt met de getypte boodschap:
Ter herinnering aan de prettige samenwerking op de post Winterswijk.
Gevolgd door 12 namen.
Het is gedateerd op 27 november 1947.
Midden in de oorlog.
Nog afgezien van het boek, waar ik erg blij mee ben, doet zo'n boodschap me wat.
Ik kan dat niet goed onder woorden brengen en ben er van overtuigd dat velen het niet mee zullen voelen maar voor mij is het of het net van de geschiedenis zich sluit.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
