In vele kerken is de toren
nog de enige
die naar de hemel wijst.
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
zaterdag 13 september 2008
Aforismen
Jaren geleden maakte ik graag aforismen.
Ze zijn verloren gewaand.
Gelukkig vond ik er enkelen terug.
Van die weinigen zal ik zo af en toe iets aan Internet, en dus aan de lezer, toevertrouwen.
DQ
.
Synchronisme
Per abuis is waarschijnlijk het doek‘Moeder en Kind’ van Fernand Léger uit 1921 met een waarde van 3 miljoen naar vuilverbranding gegaan.
Dat is een onvoorstelbare vergissing.
Er is een heel artikel over te schrijven.
Iets dat ik niet doe omdat ik het over iets anders wil hebben.
Het is me al heel vaak opgevallen dat er zaken als het ware synchroon lopen.
Geregeld komt het voor dat ik op het moment dat ik een woord of uitdrukking lees precies het zelfde voor de radio hoor.
Bij hele gangbare woorden kan ik me goed voorstellen dat zoiets gebeurd.
Maar het komt ook geregeld voor bij heel ongebruikelijke begrippen.
De uitdrukking "moeder en kind" is bepaald geen ongebruikelijke uitdrukking.
Toch kreeg ik een schok toen ik het zojuist hoorde op precies het moment dat ik het op Internet las.
Wel in een totaal andere context.
Er is verschil tussen de naam van een schilderwerk en de verhouding van een moeder die in de gevangenis zit en haar kind.
De uitdrukking was hetzelfde "Moeder en Kind".
DQ
.
Hobbygenoegens
Bijna een jaar geleden plaatste ik een stukje over mijn hobby.
Een hobby waar ik door omstandigheden jaren niets meer aan heb gedaan.
Sinds enige weken heb ik de zaak weer min of meer in orde.
Ik schreef daar al eerder over.
Alleen het ophangen van enigszins fatsoenlijke antennes valt niet mee.
Inmiddels ben ik hier in het centrum van de stad behoorlijk ingebouwd.
Ik zal me voornamelijk bezig gaan houden met digitale modes, denk ik.
Dat lijkt me nu het meest logisch.
Ik werd weer herinnerd aan mijn eerder geplaatst stukje door een reactie van een zendamateur die er veel herkenning in vond.
Hierbij plaats ik het nogmaals.
========================================
DONDERDAG 25 OKTOBER 2007
Zendamateur
Vaak heb je geen idee waar bepaalde interesses vandaan komen.
In mijn geval komt het waarschijnlijk bij mijn opa vandaan.
Als er nieuwe technische ontwikkelingen waren dan was hij in Enkhuizen één van de eersten om het, binnen zijn mogelijkheden, uit te proberen.
Toen ik als jongen een artikel las over zendamateurs was ik er helemaal ondersteboven van.
De mogelijkheid om vanuit je kamer kontakt te hebben met de hele wereld deed me huiveren van ontzag.
Er waren echter weinig mogelijkheden om iets met dit gevoel te doen.
Wel lukte het me om een oude radio zo te verstemmen dat Radio Scheveningen krakend te horen was.
Op mijn kamertje lag ik daar 's avonds naar te luisteren.
Het oude bakbeest gaf een schemerachtig rood licht en in mijn verbeelding zag ik de boten ploegen door een woest brullende zee.
In een radiozaak in Alkmaar lag een koptelefoon.
Slechts van mij gescheiden door een stuk glas maar volledig onbereikbaar.
Wat heb ik lang gespaard.
Toen kwam de grote dag, ik kon het kopen.
Ongeveer 7 gulden.
Een inmens bedrag.
Aan een koptelefoon alleen heb je niets.
Weer sparen, nu voor een kristalontvanger.
Ik zie het nog voor me.
Een rood kunstof dingetje met een glazen buisje er boven op.
Er moest gesoldeerd worden.
De dampen van mijn eerste soldeer ruik ik nog.
Daar in de keuken op het aanrecht.
Een van de eerste momenten in mijn leven dat ik diep, diep gelukkig was.
En dan het gemier met een klein draadje op een stukje kristal.......
Niets te horen, helemaal niets.
Deed de ontvanger het wel?
En dan, plotseling, Hilversum.
Ongelooflijk.
Laaiende vreugde.
Mijn eerste bouwsel!
Er zouden er nog velen volgen.
Experimenteren zonder enig benul van techniek.
Nog kan ik me mijn verbazing en de verbazing van mijn opa herinneren toen ik hem via zijn eigen radio gedag zei.
Ik weet nog steeds niet hoe ik dat voor elkaar kreeg.
En dan de gesprekken die ik had met een buurjongen via over de weg gespannen draden en bij elkaar gesprokkelde oude telefoons.
Met elkaar via die draad schaken bij een zaklamp onder de dekens.
Gelukkig werd ik met een signaal gewaarschuwd als pa of ma de trap op kwam.
Inmiddels ben ik al ruim 40 jaar gelicenceerd radio-zendamateur.
De romantiek van de eerste jaren is er wel af.
Helaas.
Met mijn eerste zender kon ik maar op 1 frequentie (144.800 Mhz) uitkomen.
Wat spannend.
De zender was klein de voeding was groot, de versterker was enorm.
Die kwam uit de surplus.
De stevige houten kist waar het in zat heb ik nog steeds in gebruik.
Nu heb ik een klein bakje ter grote van een autoradio.
Dat ding kan alles op bijna alle frequenties die we als zendamateurs mogen gebruiken.
Een technisch wonder.
Maar geen groter wonder dan mijn eerste kristalontvanger en mijn eerste zender.
De kinderen van nu hebben alles.
Maar kunnen onmogelijk gelukkiger zijn dan ik met mijn oude radio en mijn kristalontvangertje.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
