Zaterdag zijn we op stap geweest.Marijke en ik.
Een stralende dag, in tegenstelling met nu.
Marijke had zich voorzien van een treinkaartje dat ons het recht gaf om naar elke bestemming in Nederland te reizen.
Vele medelanders hadden deze mogelijkheid, dankzij Blokker, eveneens ontdekt.
Dit zorgde in samenwerking met de zon voor zeer vele, zeer drukke treinen.
Zodat vele, zeer vele mensen staande de vele kilometers moesten afleggen.
Opvallend dat jongeren niet meer opstaan voor ouderen.
Ook kinderen die op de schoot van pa of ma zouden kunnen zitten mochten van pa en ma op hun plaats blijven zitten.
Onverschillig voor het amechtig hijgend oude mannetje dat bevend naast hen stond te zwaaien.
(Om misverstanden te voorkomen, dat was ik niet)
Wordt men niet meer opgevoed met de regel op te staan voor ouderen?
Iets wat voor ons altijd volkomen vanzelfsprekend was.
Pijnlijke constatering.
Over het algemeen hadden wij redelijk geluk, qua zitten.
Alleen op de terugreis moesten we het van Amersfoort tot Apeldoorn doen met één zitplaats.
Dat gaf wel aanleiding tot enige hilariteit.
Oma op de schoot van opa!
Een bereidwillige zetelzitter tegenover ons wilde er wel een foto van maken......
Ja, dan heb je zo'n kaartje maar wat dan?
Waar moet je naar toe?
Voor ons is dat over het algemeen al heel snel: Naar het westen!
Daar liggen immers onze roots en we lusten wortelen.
Goed voor ogen en emoties.
Maar we waren sterk deze keer en het idee van Marijke om naar Gouda te gaan sprak me zeer wel aan.
Daar was ik nog nooit geweest en dat vond ik al lang een foutje in mijn educationele opvoeding.
Bovendien lag Gouda op de route naar 's Gravenhage en daar ergens in de buurt heeft ook altijd Delft gelegen.
Ook daar waren we nog nooit geweest.
Wat nog een barstje in de educationele achtergrond betekende.
Gouda was leuk en warm.
Terrasjes waren vol met rokers zodat wij naar binnen moesten om van cappuccino en appeltaart te genieten.
Zij genoten van de zon.
Helaas kon ik door de aanwezigheid van de markt niet echt mooie foto's maken.
Maar behelpen is altijd beter dan niets.
De tijd snelde henen en we hadden een programma af te werken.
Op naar Den Haag.
Het was heel lang geleden dat ik daar via rails en trein was geweest.
Mogelijk stapten we aan de verkeerde kant van het station uit.
Want de oude binnenstad bleek tamelijk ver weg.
Nu is dat op zich niet zo'n bezwaar, wandelen is best prettig.
Zelfs met prikkelende zonneschijn.
Maar de wandel kilometers zijn wel tijdvreters en we wilden verdere avonturen beleven.
In een stad waar we nimmer waren geweest.
Dus keerden we na enige tijd om teneinde de trein richting Rotterdam te pakken om daar uit te stappen zodra de conducteur Delft aankondigde.
Verdorie zeg, dat is een leuke plaats.
Zeker voor iemand als ik die gek is op oude steden, zeker als ze ook een verhaal te vertellen hebben.
Zo'n plaats is Delft.
Getuige de door ons bezochte graven van belangrijke mensen uit de Vaderlandse geschiedenis.
Maar het is ook aan de panden te zien.
Eerbiedwaardige gebouwen die mijn geschiedenislessen van vroeger illustreerden.
Gek idee dat je een pilsje drinkt op een plaats waar de Vader des Vaderlands gegarandeerd heeft gelopen.
De geschiedenis komt wel heel erg dichtbij.
En wat smaakt zo'n pilsje goed met zulk fraai weer.
Voldaan verder gelopen.
En Delft bleef leuk en Delft bleef de moeite waard.
Of je nou langs de grachtjes slenterde of op een terrasje een visschotel nuttigde.
Wat is het dan fijn dat de huidige camera's geen filmpjes meer nodig hebben.
Ik zou me heel erg in hebben moeten houden of me scheel hebben moeten betalen aan filmpjes.
De zaterdag en de zon zorgden voor veel mensen op straat en terras.
Daar hadden we geen last van, integendeel het was gezellig.
Echter al die honderdduizenden moesten zo nodig op "onze" tijd allemaal en tegelijkertijd naar Hengelo.
Resultaat, benen die gaan slapen omdat de enigen die de laatste tijd kort(!) op mijn schoot zitten de kleinkinderen zijn.
Mooie dag.
DQ
.
