Socialisme en christendom

Onder christenen zie ik vaak een sterke afkeer voor het socialisme.
Een afkeer die zover gaat dat bijna op voorhand socialistische ideëen worden gewantrouwd.

Minder bevoorrechte mensen kunnen redelijk leven dankzij verworvenheden, bevochten door socialisten en vakbonden.
De C-partijen hebben het vaak af laten weten.
Hoezo dat enge socialisme?
Schuldgevoel?
Dan zou het tenminste nog een positieve achtergrond hebben.

Als je het Bijbelboek Handelingen er bij pakt zie je dat er sprake is van een bijna volmaakt socialistische gemeenschap.
Niet communistisch, waar alles van de staat is, maar socialistisch waar alles gemeenschappelijk is.
Uiteraard begrijp ik best dat het uiterst moeilijk is om zo'n gemeenschap te handhaven.
Maar het is in ieder geval een Bijbels voorbeeld.

Hoe kan het dan dat partijen die de C in hun naam dragen de sterken minder ontzien dan de zwakkeren?
Hoe kan het dat er niet wordt getornd aan de overdreven hypotheek aftrek mogelijkheden van de rijkeren?
Hoe kan het dat de rijkeren minder moeten bijdragen bij de ziektekostenverzekering dan vroeger en de armeren juist meer?
Hebben zij die goed in de slappe was zitten AOW, kinderbijslag en studiekostenvergoeding nodig?
Hoe komt het dat de partijen met de C in de naam zo vaak geweld als oplossing zien?
Dit niet alleen in militaire zin, hoewel de minister van defensie een christen is, maar ook in het korten op zaken die juist de armeren raken.
Ook dat is geweld.

Ik kan doorgaan met het opnoemen van allerhande zaken maar het heeft geen zin.
Het bovenstaande is al genoeg om een stapel vraagtekens bij me achter te laten.

Een maatschappij waar geen solidariteit (meer) is, is geen goede maatschappij.
En is als gemeenschap waarin het goed toeven is waarschijnlijk ten dode opgeschreven.
Als egoïsme en eigenbelang de norm wordt kunnen we een goed werkende maatschappij op onze buik schrijven.
De schuld van egoïsme e.d. schuif ik niet in de schoenen van de C-partijen.
Er is momenteel een sterke egostroom te zien.
Des te belangrijker is het dat de partijen dat onderkennen, erkennen en er op positieve wijze mee omgaan.

Solidariteit lijkt me bij uitstek een christelijk gegeven.
Ik weet best dat er prachtige voorbeelden zijn van christenen die dat uitdragen.
Maar ja, die christelijke partijen...........

O ja, de zaak wordt door mij inderdaad wat zwart/wit bekeken.
En ik geef toe dat dit door onbegrip komt.
Een christen zou een socialist moeten zijn.
Een socialist in de sociale betekenis van het woord.
Uitwassen in het verleden mogen geen maatstaf zijn.
Per slot van rekening zijn die ook heel goed in de christelijke geschiedenis terug te vinden.

DQ
.