Commentaar, Gastenboek en/of Andere Zaken.

- Commentaar kan geleverd worden door via reacties (onder mijn berichten) te reageren.
- Mail kan via het envellopje dat onder mijn berichten staat.

- Het tekenen van het gastenboek kan met klikken op:

>>>>>>> G A S T E N B O E K <<<<<<<

--> In rechterkolom staat het Blogarchief.
--> In rechterkolom staat het Labelarchief.
--> Voor terug bladeren weblog zie onder de pagina:
Oudere Berichten

================================

================================



Klik op het beeld voor meer gegevens.

================================


================================
>>>> Mijn video's op YOUTUBE <<<<

(Kies video, plaats muis op
beeld en
klik daarna op pijl
of ga rechtstreeks naar mijn
video kanaal KLIK HIER)

Hoi allemaal

Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.

woensdag 8 mei 2013

Steeg

http://nl.wikipedia.org/wiki/Enkhuizen

Schuin tegenover het huis van mijn opa en oma in Enkhuizen lag een steegje.
Het ligt er nog, evenals het huis.
Wegens smalheid had de zon geen enkel kans de bodem te bereiken.
Daardoor lag er over het hele steegje een groene waas.
In het midden bevond zich de werkplaats van een Ijsselmeervisser.
Ik zag hem alleen als hij aan het netten boeten was.
Elke keer als ik een teer-lucht ruik denk ik aan dat steegje.
De man kan ik me niet meer bewust voor de geest halen.
Wel zie ik een door de zon gebruind en verweerd gezicht voor me.

Het kan spoken op het Ijsselmeer.
Als ik in mijn warme bed lag zag in mijn verbeelding de worsteling van de vissers tegen de elementen.
Nog behaaglijk enger was het als de mist als een dik gordijn over het water hing.
Nog hoor ik de sombere misthoorn zijn naargeestig geluid geven.
Als ik dan de volgende dag de reddingsboot de haven binnen zag varen was de huivering compleet.
Ik kan me één keer een lijkkist herinneren..........
Brrrrrr.

Aan het eind van het steegje was links de muur van een kerkje.
Soms kon je de orgelmuziek bij mijn opa thuis horen.
Ook toen werden er kerkdiensten uitgezonden via de radio.
Ik spreek van c.a. 55 jaar geleden.
De verbazing van mijn opa zie ik nog toen hij via de radio de orgel eerder hoorde dan het echte apparaat.

Achter het huis van opa en oma was de kerktoren van de Zuider- of Pancraskerk uitstekend te zien.
Toen was ik al onder de indruk van de schilderachtigheid van mijn omgeving.
Merkwaardig dat sommige zaken al vroeg in een mens ingebakken zijn.
Het viel me toen al op, al begreep ik daar niets van, dat de mensen wat dat betreft niet het zelfde voelden dan ik.
Het was prachtig om in de zonnige tuin, zittend in een krakkemikkige stoel, de toren na te tekenen.
Eigenlijk jammer dat ik al jaren niet meer teken.
Film en fotografie heeft het tekenen vervangen.
Ook leuk.

Een 50 meter rechts van het huis lag de werkplaats van de smit.
Zoals ik me de teergeur nog perfect voor de geest kan halen, zo is dat ook het geval met de geur die ontstond als de smid de hoefijzers onder de paardenbenen bevestigde.
In de buurt van het aambeeld veroorzaakte de  loeiende vlammen  roodachtige, spookachtige schaduwen die mijn herinneringen versterken.
Tegenover de smid woonde een oude man waarvan ik me niets meer weet te herinneren dan z'n lange witte baard.

In die tijd waren er vele kleine bierbrouwerijen.
Zo'n brouwerij stond er ook tegenover het huis.
Grappig dat bij het schrijven van dit stukje ook díe geur in mijn herinnering terug komt.
Alle geuren werden niet verpest door de dampen van ronkende vervoersmiddelen.
Hoogstens door een lichte tabaksgeur van sigaar en pijp.
Toen was roken nog niet ongezond.................
De geluiden die ik 's morgens heel vroeg hoorde waren van handkarren en paardenwagens.

Zo gruwelijk oud ben ik niet.
Wat is er in die korte tijd veel veranderd.
Verbeterd?

DQ


Nostalgie

http://nl.wikipedia.org/wiki/Enkhuizen

Schuin tegenover het huis van mijn opa en oma in Enkhuizen lag een steegje.
Het ligt er nog, evenals het huis.
Wegens smalheid had de zon geen enkel kans de bodem te bereiken.
Daardoor lag er over het hele steegje een groene waas.
In het midden bevond zich de werkplaats van een Ijsselmeervisser.
Ik zag hem alleen als hij aan het netten boeten was.
Elke keer als ik een teer-lucht ruik denk ik aan dat steegje.
De man kan ik me niet meer bewust voor de geest halen.
Wel zie ik een door de zon gebruind en verweerd gezicht voor me.

Het kan spoken op het Ijsselmeer.
Als ik in mijn warme bed lag zag in mijn verbeelding de worsteling van de vissers tegen de elementen.
Nog behaaglijk enger was het als de mist als een dik gordijn over het water hing.
Nog hoor ik de sombere misthoorn zijn naargeestig geluid geven.
Als ik dan de volgende dag de reddingsboot de haven binnen zag varen was de huivering compleet.
Ik kan me één keer een lijkkist herinneren..........
Brrrrrr.

Aan het eind van het steegje was links de muur van een kerkje.
Soms kon je de orgelmuziek bij mijn opa thuis horen.
Ook toen werden er kerkdiensten uitgezonden via de radio.
Ik spreek van c.a. 55 jaar geleden.
De verbazing van mijn opa zie ik nog toen hij via de radio de orgel eerder hoorde dan het echte apparaat.

Achter het huis van opa en oma was de kerktoren van de Zuider- of Pancraskerk uitstekend te zien.
Toen was ik al onder de indruk van de schilderachtigheid van mijn omgeving.
Merkwaardig dat sommige zaken al vroeg in een mens ingebakken zijn.
Het viel me toen al op, al begreep ik daar niets van, dat de mensen wat dat betreft niet het zelfde voelden dan ik.
Het was prachtig om in de zonnige tuin, zittend in een krakkemikkige stoel, de toren na te tekenen.
Eigenlijk jammer dat ik al jaren niet meer teken.
Film en fotografie heeft het tekenen vervangen.
Ook leuk.

Een 50 meter rechts van het huis lag de werkplaats van de smit.
Zoals ik me de teergeur nog perfect voor de geest kan halen, zo is dat ook het geval met de geur die ontstond als de smit de hoefijzers onder de paardenbenen bevestigde.
In de buurt van het aambeeld veroorzaakte de  loeiende vlammen  roodachtige, spookachtige schaduwen die mijn herinneringen versterken.
Tegenover de smit woonde een oude man waarvan ik me niets meer weet te herinneren dan z'n lange witte baard.

In die tijd waren er vele kleine bierbrouwerijen.
Zo'n brouwerij stond er ook tegenover het huis.
Grappig dat bij het schrijven van dit stukje ook díe geur in mijn herinnering terug komt.
Alle geuren werden niet verpest door de dampen van ronkende vervoersmiddelen.
Hoogstens een lichte tabaksgeur van sigaar en pijp.
Toen was roken nog niet ongezond.................
De geluiden die ik 's morgens heel vroeg hoorde waren van handkarren en paardenwagens.

Zo gruwelijk oud ben ik niet.
Wat is er in die korte tijd veel veranderd.
Verbeterd?

DQ


Fikkie steken

Vanaf het kanaal gezien lag er aan het begin van de Kruseman van Eltenweg een braakliggend veldje.
Het was een merkwaardig en een beetje griezelig veldje.
Er waren vreemde kuilen en, zo redelijk snel na de oorlog, bespraken we de zeer waarschijnlijke aanwezigheid van wapenopslag kelders en andere verstopte zaken.
Ook ontdekte ik er op een keer de contouren van iets dat er uitzag als een waterput.
Waarschijnlijk had er vroeger een kasteel gestaan.........?!
Spannend.

Het Prikkelandje.
Raadsel hoe het aan de naam was gekomen.
Mogelijk door de welig tierende brandnetels of het prikkeldraad dat hier en daar lag weg te roesten.

Het Prikkelandje werd begrensd door een hek aan de straatkant, volkstuintjes aan de rechterkant en de rest werd omringd door het kikkerslootje dat ik in een eerder berichtje vermelde.
Het was verboden er te spelen.
We speelden er veel.

Wat ook niet mocht was fikkie stoken.
We deden het veel.

"Grote" jongens verzorgden het vuur, de kleinere moesten opletten of er iemand aan kwam, zo niet dan mochten ze zich bij het vuur scharen.
De z.g.n. "Uitkijken".
Rangen en standen.

Groot aanzien verkreeg hij die op een gegeven moment benzine o.i.d had weten te bemachtigen.
Lees: van vader gestolen.
De spanning steeg.
Ook de uitkijken mochten het grote moment meemaken.
Mits ze gehoorzaam waren.

Elk jaar lees je in de krant van stoere vaders die met het zelfde bravoure als deze knaapjes met vuur omgaan.
Elk jaar lees je weer hoe fout het kan gaan.
Dat was ook hier het geval.
De kleding van de "uitkijk" vatte vlam.
Met een onwaarschijnlijke tegenwoordigheid van geest werd hij opgepakt en in het slootje gesmeten.
Op tijd, maar niet op tijd genoeg om ernstige brandwonden te voorkomen.

Het eerste dat ik van hem hoorde toen hij uit het ziekenhuis kwam waren de onvergetelijke woorden:

"Eerst woue ze me in de fik steeke en toen wilde ze me verzuipuh".

DQ
.

Keesie

Tussen ons huis in Alkmaar lag in volgorde van beschrijving:
Een tuintje, een stoep, een straat, een stoep, een soort van struikgewas, een kikkerslootje, terrein van de spoorwegen en het station.

Interessant voor alle kinderen was het slootje.
Daarin gonsde het van leven.
Stekelbaarsjes, kevertjes, torretjes, vliegjes, kikkers en het mooist van al...... salamanders.
Prachtige beestjes waarvan het mannetje een soort kam had en een rood borstje.
Veel heb ik er gevangen.
Dat ging niet zo gemakkelijk zodat elke vangst een overwinnaarsgevoel teweeg bracht.

Kees was mijn buurjongen.
Hij was niet direct een vriendje van me maar soms trokken we samen op.
Zonder overdrijving was ik de betere salamandervanger.
Maar dit keer was Keesie in vorm.
Dat kan natuurlijk.
En ik gunde het hem van harte maar toch........

Toen hij zo voorover gebukt, hangend aan een takje, boven het slootje hing...........
Verleiding was groot en een duwtje zomaar geschied.
Plons!
Aangezien ik van nature een aardig, vriendelijk en vredelievend mens ben, kan ik me de exacte feiten niet meer herinneren.

Gillend en poedelnaakt werd hij scheldend door z'n moeder voor het huis afgeborsteld.
Nogal ruw veronderstelde ik.

Aan het begin van de Fabrieksweg, er stond een conservenfabriek, was de kolenhandel  van Wokke.
Moeilijk over milieuvervuiling deed men toen nog niet zodat er een dikke laag kolenstof over de omgeving lag.
Het eerder vermelde slootje eindigde bij dit bedrijf.
"Wokke heeft meer werkruimte nodig en heeft daarom het einde van het slootje ingekort, gedempt met zand en kolen" vertelde Kees.
Dat kwam mooi uit want daardoor kon je makkelijker en sneller naar de overkant van het slootje.
"Ga jij maar voor" zei Kees.
Plons.

"Nou, kijk daar nou Gré",
zei mijn oom, hoofdonderwijzer op een lager school in Haarlem die samen met tante op bezoek was:
"Dat lijkt Johan wel".
Zo bleek ik ondanks de vieze, vuile smerigheid toch nog enigszins herkenbaar.

De wereld was toen al erg onrechtvaardig.

DQ
.

Facebook


Soms heb ik creatieve momenten.
Die misbruik ik door de gevolgen van die momenten op Facebook te plaatsen.
Hieronder enkele van die uitspattingen.

====================================================



Ook prachtige planten kunnen giftig zijn.


Ik raak aardig van de kook.
Want er zat niet in mijn Facebook
't Gehoopte bericht van Iene
Stil zit het in de pipeline.
Als ik haar moet write
Zal me dat zeer verdriete.
Iene ga je schamen.
Amen


Maak je geen zorgen.
De week vordert gestaag.
Morgen komt morgen.
Maar vandaag is het vandaag


Niet alle groene blaadjes zijn eetbaar.


Nee, nietwaar.
Doodgewoon is niet hetzelfde als gewoon dood.


In jouw blauwe ogen zie ik de onpeilbare diepte
Van de oceanen en de onmeetbare hoogte van de hemel.
En....  de kilte van een ijsschots.


Sneeuw hoort in de bergen.
Ijs hoort met slagroom in een bakje.
Onder een zomerzonnetje.


Als ik besluit iets te doen en pal daarop besluit het niet te doen.
Heb ik dan twee besluiten genomen of ben ik besluiteloos?


Je bent pas waard genegenheid te ontvangen
Als je het zelf wilt geven.


Waar ik niet van hou.
Kou!


Een goed gesprek smaakt beter dan een goed glas bier.
De combinatie smaakt het best.


Je hoeft niet schuldig te zijn om je schuldig te voelen.


Intelligentie is iets anders dan wijsheid.


Elke lach brengt een boodschap over.


Democratie is niet synoniem met rechtvaardigheid.


Stelling:
De C in de naam van een organisatie maakt het niet automatisch
tot een christelijke organisatie.


Daar waar gegraaid kan worden zal gegraaid worden.
(Eerste wet van Johan)


Hebben we het bij "sinterklaasmoe" over de moeder van de oude baas?


Wat kunnen deskundigen me moe maken.


Nee mijn beste.
Een kleurspoeling helpt niet.


Ken je dat kleine café aan de Wetstraat,
waar iedereen met veel plezier naar toe gaat?
Waar bij bier en wijn
de klanten gasten zijn
en de sfeer niets te wensen laat.


Voor morgen is vandaag gisteren.
Dus maken we vandaag de toekomst nadat
we daartoe gisteren al een aanzet hebben gegeven.


Liefde is een gevoel dat men zou moeten voelen
in situaties waar men het niet voelt.


Na het slapen moet ik rusten.


Een jongeman uit Delden.
Befaamd onder rekenhelden.
Lurkte bedachtzaam aan zijn bier.
En dacht, het is gezellig hier.
Laat ik het al mijn klanten melden.


Haat is een monster waar je zelf door verslonden wordt.


Stel nooit uit tot morgen wat je ook overmorgen kunt doen.


Je kunt pas echt van een ander houden als je eerst van je zelf houdt.

Bij het kruis

BIJ HET KRUIS

Hij hangt daar maar te hangen,
ik sta hier maar te staan,
kijk, aan de grond genageld,
dit wrange schouwspel aan.

Hij spreekt nog zeven woorden,
is met de mens begaan.
Hij, aan het kruis genageld,
kijkt mij verlossend aan.

Anton Chardon

Te lang geleden?

Goedendag verdwaalde lezer.

Verdwaald omdat je hier zeer per ongeluk bent aangeland.
Dat kan niet anders.
Al mijn geregelde lezers heb ik enorm in de steek gelaten.
Mijn bijna dagelijkse blogs zijn bijna jaar-blogs geworden.
Het ritme was en is er uit.
Jammer.
Ik kan wel zaken bedenken en aandragen waardoor het zo gekomen is.
Da's niet zo moeilijk.
Ik begin er dan ook niet aan.
Zeker is wel dat mijn verschijning  op Facebook één van de hoofdredenen is.
Tegelijkertijd begrijp ik mezelf niet goed want schrijven is een leuke bezigheid en dat geldt zowel voor Facebook en Twitter maar ook voor het Bloggen.
Zal ik het dan toch maar weer eens oppakken?
Heb er eigenlijk wel zin in, kan veel meer kwijt op mijn blog-site.
Facebook gaat wel sneller en de reacties zijn dat dus ook.
Nou ja, ik zal wel zien.
Bij deze in ieder geval een buitengemeen hartelijk welkom en groet.

Tot ziens,
Johan



Dodenherdenking 20.00 uur 4 mei 2013

Mensen.

Daar sta je dan.
Nu een wat beladen regel.
Daar sta je dan wéér.
Dodenherdenking!
Gemeentehuis Hengelo.

De tijd gaat snel.
Hier stond je een paar maanden geleden toch ook?

Gelukkig.
Niet alléén ouderen.
Jongeren, belangrijk.
Weinig bekenden.
Helaas.

Stil staan bij gruwelijkheden uit het verleden.
Verdrietig worden over de miljoenen doden.
Voor niets gestorven.
Allemaal.

Vandaag, morgen en overmorgen sterven weer velen nodeloos.
Gedood door andere mensen.
Vermoord door wapens waar weer andere mensen veel aan hebben verdiend.

Machteloze boosheid.

Voorgedrongen.
Goed plaatsje bemachtigen om samen verdrietig te kunnen zijn.

Mensen.......
Een soort om trots op te zijn?

Naar huis.
Koffie,
Drankje,
Hapje.
Heerlijk ontspannen naar een spannende oorlogsfilm kijken.
Zonder last van de kinderen die op hun kamer een gewelddadig computerspel spelen.

Mensen !