Auto

Dochter

Ik zit voor het raam en ik kijk naar buiten. Er staat een auto geparkeerd. Een blauwe. Nee, je hebt gelijk. Dat is niet bijzonder. Er staan bijna altijd auto's voor mijn raam geparkeerd. En vaak blauwe. Maar deze auto betekent iets. De auto betekent iets voor mij. Mijn dochter heeft in Italië gewoond. Vijftien lange jaren lang. Daar heeft ze samen met haar Italiaanse man een gezin opgebouwd met drie kinderen. Drie zonen. Mijn kleinzonen. Italië, een prachtig maar ook merkwaardig land. Italië, een Europees land. Op een afstand die te overbruggen is. Maar dat doe je niet elke week. De kinderen worden groter en van de ontwikkelingen krijg je maar beperkt wat mee. Dat is nu anders. Sinds twee jaar woont het gezin in Nederland. En nog mooier. In Hengelo. En daarom geeft deze auto mij een warm gevoel. Hun auto. Hij staat geparkeerd. Voor mijn raam. Het is een blauwe.

Gedicht

De dichter
Dichtte onvoltooide gaten.
In zijn vers gedichte vers.

Ik

Kwam laatst mezelf tegen.
Was er op voorbereid.
Viel niet tegen.
Goede voorbereiding.
Dat is het halve werk.
Aan de andere helft zal worden gewerkt.
Ooit.

Wij

Samen met mezelf vorm ik een team waarin ik de baas ben..
Hoewel ik binnen dit team een natuurlijk gezag, dus overwicht, bezit, valt het lang niet altijd mee de stemming binnen de groep goed te houden.
Dat komt ook omdat er niemand gemist kan worden.
Dat is wel eens lastig natuurlijk.
Zo lekker loopt het niet altijd.
Maar weet je, je bent erg op elkaar aangewezen.
Als de ego dan gekwetst is wil je die liever kwijt dan rijk zijn.
Dat kan echter nooit want dit heeft onmiddellijk effect op het functioneren van het complete team.
Dus blijven we bij elkaar.
Noodgedwongen.
Maar om eerlijk te zijn, er is ook wel zoiets als een band ontstaan.
Dat sleept ons door de schermutselingen heen.
Tot nu toe in ieder geval nog wel.

Hagel

Hagel

En als je dan in je leven eindelijk zover bent gekomen dat je chocoladehagelslag op je brood wenst te gebruiken.
Wees opgepast.
Want heb je de boterham bekleed, onderschat het gevaar dan niet.
Bedenk, de vier sneetje zijn niet vastgeplakt, geschroefd, gespijkerd, gelast, gesoldeerd of anderszins vast geklonken.
Nee, ze liggen los op het bord.
Die hele combinatie moet vervolgens vervoerd worden naar de tafel, de
ronde in dit geval, om aldaar te worden neder gevleid.
Als dat gelukt is, zonder ongelukken, dan heb je geluk.
Zoals bekend echter, duurt geluk niet lang wat bewezen wordt door een glijpartij van de te consumeren artikelen vanaf de tafel richting tapijt.
Als eigenaar van het geheel grijp je in, en tevens er tegenaan, hetgeen de zaak van richting doet veranderen.
Brood blijft in zo'n geval redelijk bij elkaar, zij het ondersteboven met de boter op het tapijt.
De chocolade, goede kwaliteit, kiest er voor zich in alle denkbare richtingen te begeven.
Als je dan jezelf tot de orde hebt geroepen, raap je de sneden op, rust even uit om tot kalmte te komen, loopt vervolgens naar de keuken, pakt een vochtige doek, teneinde boter van de vloer te verwijderen en, na deze handeling, de handstofzuiger.
Met dit instrument in de handen begeef je je naar de plaats des onheils, daal je ter aarde, trek je je moedig niets aan van een reeds maandenlang aanwezige rugsmart en zuig.
Helaas ga je dan constateren dat geleidelijk aan de zuigkracht afneemt.
Waarschijnlijk door een chocoladeversmelting in de zuigmond.
Dat los je dan met enige tact en toenemend geweld op.
Het helpt.
Veel komt los en met een stevige zwaai verspreidt alle hagel zich door de kamer en nestelt zich overal, op ongeziene en vooral op onvoorziene plaatsen
Je zult dan waarschijnlijk nog zeer lang kleine en duur betaalde dingetjes tegen komen.
Deze hebben sterk de neiging om, na zich verstopt te hebben, later spontaan onder rokken en pantalons te kruipen waar het zich omvormt tot vlekken die men pas ziet als anderen dat reeds veel eerder opgemerkt hebben.

Doe bijvoorbeeld kaas op brood.
Nooit hagels of vlokken.
Levensgevaarlijk i.v.m. hartklachten.