Nederlands Indië

Dit kwam ik tegen toen ik naar iets anders zocht.
Ik laat het hieronder zien zonder verder veel commentaar al heb ik er zelf natuurlijk wel ideeën bij en kreeg ik, naast een gevoel van wanhoop, ook vochtige ogen.
Nee, het is vaak gezegd, de geschiedenis daar leren we niets van.
Arme krachteloos van "kracht" blèrende mensheid.
Hoe lang nog?

=======================================

ZANDVOORTS NIEUWSBLAD -  1946

WALGELIJK !

Vrijdagavond zal de „Bond van Militairen" in 'Zandvoort een protestvergadering tegen het zenden van dienstplichtigen naar Ned. Indië beleggen. Uit het feit, dat de aanplakbiljetten voor deze bijeenkomst reeds zijn opgeplakt (wij schrijven Woensdag) leiden wij af dat deze gezagsondermijnende zogenaamde protestvergadering wel zal doorgaan. Het hangt echter van de bevolking van Zandvoort af of deze vergadering een succes zal worden en we zouden ons niet verwonderen wanneer deze bijeenkomst slechts zou worden bijgewoond door communisten, want zo iets is koren op hun molen. Het zou ons zelfs niet verwonderen, wanneer deze ondemocratische groep de eigenlijke aandrijvers zouden zijn van deze en dergelijke soort van bijeenkomsten. De in-troebel- water-vissers proberen ook hier hun hengels uit te gooien. Wij zouden het betreuren, wanneer ook enkele misleiden in dit aas zouden bijten. En het valt ons bitter tegen dat de plaats der bijeenkomst aan deze misleiding nog medewerkt want een ingewijde trekt uit het feit dat men zijn protesten zal doen horen in een der lokaliteiten van „Ons Huis" de gevolgtrekking, dat dus de zaak in orde is. Wij verwachten in dat gebouw geen vergaderingen als deze. Het feit dat de aanplakbiljetten niet verhielden wie de spreker of sprekers zijn moet reeds achterdocht wekken. Wij vinden de bijeenkomst een ernstige aangelegenheid. Een zeer ernstige aangelegenheid ! Hier verzet men zich tegen maatregelen die door een democratische meerderheid onzer volksvertegenwoordiging zijn goedgekeurd. Hier wordt van overbekende zijde in troebel water gevist, daarbij misbruik makend van onwetendheid van het grote publiek en schermend met phrases, die er bij dat juist onder de Duitse laars vrijgekomen publiek grif in moeten gaan. Ieder volk heeft recht op vrijheid" enz.
Het communistische woekerplantje gedijt, evenals het nationaalsocialistische, het best tussen puin en op mesthopen. Hier wordt gespeculeerd op de angst van onze moeders om het leven van hun zonen" — en van onze vrouwen om het leven van hun mannen — " om zo tweedracht te zaaien. Wij riskeren het gaarne voor "reactionnairen" en „neo-fascisten" versleten te worden. Wij weten immers te goed hoe iedere andersdenkende daarvoor wordt uitgekreten in het rode kamp. Het Zandvoortse publiek dient deze bijeenkomst te schuwen als een vreselijke infectieziekte ! Laat ze in hun eigen sop gaarkoken! Maar ga er niet uit nieuwsgierigheid heen.

Herinneringen

Er zijn soms van die momenten dat alles lijkt te kloppen.
Het leven is dan de moeite waard geleefd te worden.
Het zijn díe momenten die een geluksgevoel geven.
Daar blijven herinneringen aan kleven.
Vaak zijn het slechts hele kleine momenten, zonder grootse gebeurtenissen.

Vóór ons in de oude haven waren mensen bezig met hun boot.
Plezierboten en oude opgeknapte sleepboten lagen te dobberen in het groene water.
Van de oude beroepsvaart was niets meer te zien.
Hiervoor moet je naar een andere, nieuwe, haven.
Slechts enkele vissersboten zijn in deze haven nog te vinden.
Hoe anders was het in mijn jeugd.
De haven lag toen vol met botters.
Er werd volop gevist.
Manden met krioelende palingen.
De beroepsvaart wordt nu voornamelijk uitgeoefend door liefhebbers die met prachtig gerestaureerde oude meermasters vakanties aanbieden.

Wij zaten buiten op een terras in Enkhuizen.
Binnen rammelden borden onder een plafond waaraan oude scheepsmodellen en verweerde scheepsbenodigdheden hingen.
Bij elkaar gezochte nostalgie-opwekkers.
Maar dat gaf niets.
De sfeer klopte.

Vlak bij ons hipte een musje bij ons op de tafel.
Een brutaal beestje die zich waagde op enkele centimeters van ons en onze koffiekopjes.
Steeds dichter bij komend, naarmate we meer gebaksrestje naar hem toeschoven.
Het stelde allemaal niks voor maar wat was het prachtig.
Natuurlijk niet alleen dat heen en weer trippelende beestje maar alles wat zich rondom ons afspeelde.
En dat was eveneens weinig indrukwekkend.

Wij zijn sfeergevoelig.
Voor mij komen er dan nog allemaal herinneringen uit mijn jeugdjaren voorbij.
Zo bedacht ik dat ik slechts enkele meters verwijderd was van de plaats waar mijn opa en ik ooit op de koningin stonden te wachten.
Meer dan zestig jaar geleden.
Het stond er vol met mensen die allemaal niet in de gaten hadden dat 1 april een gevaarlijke dag is voor dit soort evenementen.
Ik geloof me te herinneren dat mijn opa niet erg te spreken was.
Waarschijnlijk bozer op zich zelf wegens zijn goedgelovigheid dan op de krant die de komst van Hare Majesteit had aangekondigd.

Enkele honderden meters verderop, links, de Sint Janstraat.
Een straat boordevol  herinneringen aan de schoenmakerij van mijn opa en het geboortehuis van mijn moeder.
Nog iets verderop lag, eveneens links, de Breedstraat.
In de Breedstraat staat, schuin tegenover het stadhuis, nog steeds mijn geboortehuis.
Een honderden jaren oud huis.
Overigens zonder een bordje met de mededeling :

Hier is op 25 september 1942,
Midden in de oorlogstijd,
De wereldburger
P. Johan Dammuller
Geboren.

Waarschijnlijk was er na de restauratie van het eeuwenoude pand geen geld meer beschikbaar voor zo'n plaquette.....

Enfin, op de achtergrond speelden al de herinneringen, met de daardoor opgeroepen gevoelens, een rol tijdens ons genoeglijk samenzijn daar op het terras.
Sebo zat daar zonder deze herinneringen maar begreep wel de gevoelens die ze bij me opriepen.
Bovendien is Enkhuizen een plaats die iets met je doet als je daar gevoel voor hebt en er open voor wilt staan.
En dat was bij mijn mede koffiedrinker zeker het geval.

We logeerden in Het Ankertje.
Althans in het huis dat aan dit café grenst en toentertijd voor bed en breakfast was ingericht.
Het Ankertje, een bijzonder sfeervol oud café.
Er tegenover staat de oude stadspoort "de Drommedaris".
Een massief gebouw maar met een zekere sierlijkheid wegens de ronde vormen.
(Lijkt wel iets op mij.)
De Drommedaris, de toegang tot de oude  havens en de rest van Enkhuizen is bereikbaar via een houten ophaalbrug.

Ooit dirigeerde Sebo een compleet terras met mensen vlak tegenover Het Ankertje met achter zich de kloeke vormen van de Drommedaris.

Tja, mooie tijden.
Oude tijden.
Verleden tijden.

Hoteltochtje Noord Holland

Zomer 2014

Vandaar waar de wieg heeft gestaan blijft bekoring uit gaan.

Ik kocht een voordeelkaart van een hotelketen.
Door omstandigheden was ik bijna te laat om er gebruik van te kunnen maken.
De keuze voor Wijk aan Zee was daardoor een vrij willekeurige keuze.
Een willekeurige keuze met zee en N-Holland in het achterhoofd.

Voor mij is het al geruime tijd geleden dat ik de zee heb gezien.
Dat wil zeggen, de Noordzee.
De Adriatische zee heb ik de laatste jaren heel wat vaker gezien.
Als we de kleinkinderen in Italië naar school brachten bijvoorbeeld.

Wijk aan Zee.
Ik hoop niet dat ik de bewoners erg beledig als ik zeg dat ik er niet veel aan vond.
Met veel moeite vond ik er een supermarkt.
Maar ik moet zeggen, het eten was goed en de zee was nat en zout.
Net zo nat en net zo zout als ik me kon herinneren van de zee uit Bergen aan Zee of Egmond aan Zee.
De zee uit mijn kinderjaren.
En het hotel was prima.

Voor ik naar Wijk aan Zee ging besloot ik om eerst wat weemoed op te snuiven in de stad waar ik ben opgegroeid:
Alkmaar.
Ooit in Alkmaar geweest?
Doen!
Alkmaar is een leuke, mooie en oude stad.
Wat wil je nog meer?
Ja, misschien Enkhuizen.
Maar dat komt later.

Het was al weer geruime tijd geleden dat ik in de stad waar de victorie begon ben geweest.
Ik woonde toen pal achter het station zodat mijn eerste Alkmaarse schreden me nu weer naar mijn oude omgeving brachten.
Via de spoortunnel.
Een tunnel die er in mijn kinderjaren nog niet was.
Een tunnel die mijn moeder daar zo graag wilde hebben en voorzag dat die er ooit zou komen.
De buurt zelf is niet erg veranderd, behalve dan de rommelige dakkapellen en tuintjes.
Maar de omgeving is enorm veranderd.
Als je echter voorzichtig filmde en fotografeerde lukte het redelijk om een beeld "als vroeger" te krijgen.
Nee......
Het verleden is niet dood.
Het heden is er door het verleden.
Staat er niet los van.

Om een uur of zes moest ik me inchecken in het hotel in Wijk aan Zee.
Dat beperkte de tijd van mijn verblijf in Alkmaar een beetje.
Maar het was een aangenaam en dus plezierig bezoek.
Als vanouds.
Nostalgia.

De trein bracht me de volgende dag, na mijn Wijk aan Zee ervaring, in Amsterdam.
Amsterdam een plaats om wederom nostalgie te snuiven.
Mooie en boeiende stad.
Stad om in te wonen (mits je het geluk hebt om een leuke woning op een leuke plaats te hebben).
Op een hoek van de Prins Hendrikkade is een leuk klein Spaans cafeetje.
Met Spaanse muziek op de achtergrond smaakt een Spaans pilsje (San Miquel) prima.
En weer herinneringen.
Nu Spaanse c.q. Andalusische.
In Amsterdam bleek er nog tijd genoeg over te zijn om de trein naar Enkhuizen te pakken.

Ooit in Enhuizen geweest?
Doen!
Enkhuizen is een leuk, mooi en oud stadje.
Wat wil je nog meer?
De grandeur van de oude V.O.C tijd is nog overal te proeven.
Hier liggen voor mij ook vele herinneringen.
Ik ben er geboren en we brachten als kinderen onze vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.
Elke keer als ik er ben loop ik langs hun oude huis.
Eigenlijk twee aan elkaar gebouwde huisjes.
In het linker huis had mijn opa zijn schoenmakerij en in het andere woonden ze.
Het huis van opa en oma.
Tevens het geboortehuis van mijn moeder.
Tot mijn geluk was men het huis aan het opknappen.
Daarom waren er geen gordijnen voor de ramen en kon ik naar binnen gluren.
Behalve dat het veel witter geschilderd was dan vroeger leek er weinig veranderd.
Zelfs de hoekkast was er nog.
Wederom aanstormende herinneringen.
Wauw.

Voor mij bestaat Enkhuizen voor een groot gedeelte uit herinneringen.
Ik ga niet alles van mijn verblijf vermelden.
Wel dat dit verblijf van de oorspronkelijk geplande paar uur uitgroeide tot een nacht.
Want er bleek het jaarlijkse JAZZ festival te zijn.
Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Gelukkig bleek de "torenkamer" in het hotelletje waar ik vaker ben geweest beschikbaar.
Ik heb er weer gebruik van kunnen maken.
Al eerder logeerde ik er,
De kamer heet: het Hemeltje.
Daar valt over na te denken.

Helaas viel het festival min of meer in het water.
Daarom heb ik een groot gedeelte van de avond in de Drommedaris doorgebracht.
Daar was een prima muziekgroep uit Denver, USA.
En wat een embiance.
De kwaliteit van de film die ik met mijn fotocamera maakte is niet geweldig maar ik zal zien of ik er iets van op youtube kan krijgen.
De volgende morgen weer het nodige gefilmd, nu met de echte videocamera.

Die goeie ouwe, zij het wat minder betrouwbare, NS bracht me 's middags keurig in Hengelo.
Zaterdag om ongeveer half vier weer thuis.
Al had ik sterk het gevoel "thuis" achter me gelaten te hebben.