Dochter
Ik zit voor het raam en ik kijk naar buiten. Er staat een auto geparkeerd. Een blauwe. Nee, je hebt gelijk. Dat is niet bijzonder. Er staan bijna altijd auto's voor mijn raam geparkeerd. En vaak blauwe. Maar deze auto betekent iets. De auto betekent iets voor mij. Mijn dochter heeft in Italië gewoond. Vijftien lange jaren lang. Daar heeft ze samen met haar Italiaanse man een gezin opgebouwd met drie kinderen. Drie zonen. Mijn kleinzonen. Italië, een prachtig maar ook merkwaardig land. Italië, een Europees land. Op een afstand die te overbruggen is. Maar dat doe je niet elke week. De kinderen worden groter en van de ontwikkelingen krijg je maar beperkt wat mee. Dat is nu anders. Sinds twee jaar woont het gezin in Nederland. En nog mooier. In Hengelo. En daarom geeft deze auto mij een warm gevoel. Hun auto. Hij staat geparkeerd. Voor mijn raam. Het is een blauwe.
