Humor leuk of niet leuk

Humor.
Vele deskundige (?) verhandeling zijn er over geschreven.
Laatst werd mij gillend van plezier een mop vertelt.
Een mop die ik best begreep maar in de verste verte niet leuk vond.
Dat gebeurt, de ander had plezier.
In zo'n geval lach ik als een boer die kiespijn heeft.
Je moet toch wat.

Ik ben bij mezelf te rade gegaan.
Waar hou ik van?
Dat is o.a. zelfspot en op het verkeerde been gezet worden.
Enige weken geleden plaatste ik een filmpje van sappig stukje Twentssprekende conferancier.
Ik kreeg er geen commentaar op dus kennelijk hoor ik bij de andere lachenden.

In het kort:
In het westen (daar kom ik vandaan) noemt men iemand de zes flessen bier per dag drinkt een alcoholist.
Bij ons in Twente (zelfspot) zijn dat gewoon buschauffeurs. (Op het verkeerde been gezet).
En ja, dat vind ik leuk.
Meerderen uit deze omgeving liet ik het filmpje zien maar geen lach toverde het te voorschijn.
Humor, zo verschillend.

Iets anders dat ik zelf leuk vind, bedacht en plaatste is:
Er schijnen landen te zijn waar men rauwe dieren eet.
Nog erger ze eten zelfs levende dieren.
Nee, geef mij dan maar een nieuwe haring of een oester.

Mensen reageerden met:
- Dat is toch hetzelfde.
Dan denk ik, maar juist omdat dit hetzelfde is moet ik er iets mee bedoelen.
En dat is onze arrogantie en dedain waarmee we de neiging hebben over anderen en andere landen te praten terwijl wij, mogelijk in andere vorm, exact hetzelfde doen.

Beleefdheid

Het kan nog.
Het bestaat nog.
Ik heb het enige tijd geleden zelf aan den lijve ondervonden.
Zoals ik dat vroeger zelf aan den lijve ondervond.
Zij het aan de andere kant van mijn leeftijd.
Wat zult gij zeggen, uw begrijpelijke nieuwsgierigheid nauwelijks kunnende bedwingen?
Dat begrijp ik.
Immers mij in u verplaatsende zou ik eveneens pijnlijk rillen van een bulkende nieuwsgierigheid.
Zou ik dan uw honger laten voortduren?
Zou ik dat kunnen?
Zou ik zo in elkaar steken?
Nee ik steek niet.
En zeker niet in elkaar.
Het zoude mij niet goed bekomen.
En u, geacht mogelijk slachtoffer, eveneens niet.
Slechts de rechterlijke macht zou er beter van worden.
En die hebben het net als bankenbonsen verzekeringsmaatschappijenbonsen en bonzende overheden al goed genoeg.
Daarom, en bij deze, zal ik uw gierigheid naar nieuws bevredigen.
En wel nu meteen en direct bovendien.
Dat gij u vasthoude aan onwankelbare objecten.
Zoals daar zijn pilaren en bij ontstentenis daarvan huizen.
Mogelijk zelfs kerken.
Dan geven zij tenminste nog wat houvast.
Hier komt het.....

In de trein waren geen zitplaatsen meer beschikbaar.
Een beschaafde jongere bood mij de zijne aan.
.

De sleutel

"Meneer, mag ik u iets vragen?"
Ach ja, denk je, waarom niet.
Iedereen mag me iets vragen.
Zelfs Trump.
Ze keek me aan en zei:
"Wilt u iets voor me doen?"
Kijk, bij het beantwoorden van zo'n vraag ben ik altijd wat voorzichtig.
"Wilt u even in mijn rechterzak graaien?"
Tja, als zo'n vraag je gesteld wordt door een volstrekt vreemde en lieftallige jongedame dan aarzel je niet lang.
Je bent dan wel oud maar nog niet der dagen zat en gebouwd van eerlijk vuursteen.
"Daarin zit mijn sleutel, wilt u de klep van de auto openen dan kan ik mijn handen legen?"
Ik graaide.
Toch wel vreemd dat graaien in een onbekende zak van een onbekende dame.
Ik voelde.
Ik pakte.
En met een soepele jeugdige handbeweging opende ik de klep.
Met een wijdsgebaar smeet ze haar boodschappen in de bak.
Ik kon nog net zeggen dat ze voorzichtig moest zijn met de eieren.
Met mijn:
"Lang geleden dat ik in de zak van een dame heb gegraaid" namen we afscheid.
Lachend.
De markt was dichtbij.
Ik kocht een haring.
Hij glibberde.

Misplaatste achterdocht

Jaren geleden werd ik geschokt door de volgende gebeurtenis waar ik de afloop niet meer van weet maar dat mijn houding naar mijn kleinkinderen en andere kinderen zeker beïnvloedde.

In een drukke wijk met veel kinderen speelde een klein meisje.
Zoals dat gaat met kinderen die spelen hielden ze zich niet bezig met zulke onbelangrijke zaken als kleding.
Die werd vies of zakte af.
Zo ook bij dit meisje.
De broek en luier hingen op half elf.
De buurman die voorbij liep vond dat maar niks liep op kind af zei: "Kom meid, zo kan dat niet." en trok de zaak omhoog.
Prompt werd er door een toeschouwer de politie gebeld en de man werd opgepakt.

"Opa, ik moet plassen" zei mijn kleindochtertje.
We liepen in de nieuwbouw wijk langs een grote vijver met veel huizen er omheen.
Kinderplasgelegenheden zat.
Het bovenstaande gebeuren schoot me te binnen.
Ik nam het kind bij de hand, dat durfde ik nog net, en deelde haar mee dat we naar huis gingen en als ze het niet meer op kon houden dat ze dan in haar broek mocht plassen.

Een jaar of 17 geleden.
Ben het nooit vergeten.
.

De kruik

Mijn zere spieren verdienden en verdienen een kruik.
Alles wordt minder, wat onze zich op de borst kloppende regering ook beweert.
Dat is sneu.
Voor mij en alle koopgelegenheden.
Ik hou niet van sneu.
Sneu is zielig.
Sluitende koopgelegenheden slaan grote leegheid in de steden.
Dat is stuitend.
Daarom op naar Blokker teneinde te informeren of men ook in kruiken handelde.
Zo ja, dan zou ik als afnemer van zo'n zak iets kunnen betekenen voor het rendement van de zaak.
Ik nam daarvoor een Blokkermeisje in de arm.
In de arm!
Niet in de armen.
Dat kan je niet maken in een dergelijke openbare gelegenheid.
Zij lichtte mij voor, sprak ja we hebben, en nam me bij de hand.
Figuurlijk natuurlijk.
Letterlijk kan je niet maken in zo'n gelegenheid die ook nog eens openbaar is.
Bovendien kende ik haar pas enkele minuten.
We waren wel ongeveer van dezelfde leeftijd.
Ik schatte haar op 28.
Terug naar de hand.
Haar hand.
Die ze me virtueel aanreikte en die me leidde naar een mand.
Een metalen mand alwaar ik reeds meerdere malen onbegeleid langs was gelopen.
In de mand, een metalen, lagen kruiken.
Een grote stapel kruiken.
In diverse verleidelijk ogende vriendelijke kleuren.
Met grote gelukkige jonge vrouwen ogen wees ze op de kruiken.
Ach daar sta je dan.
Hoe te kiezen?
Maar gelukkig stond daar de jongedame deskundig bij te kijken.
Het was te zien.
Deze klantvriendelijke helpster had verstand van kleuren en van kruiken.
Daarom kon ik haar ook rustig vragen welke kleur qua kruik mij het beste stond.
Ze raadde me een fraaie rode aan en ik moest het water niet te warm maken.
Ik zoude mij kunnen verbranden in bed.
Een rode dus.
We waren het eens met elkaar.
Wij wel.
De oudere verkoopster, die er bij kwam te staan, keek me aan.
Keek naar mijn haar.
Keek naar mijn baard en zei:
"Ik zou een grijze nemen."

Vanavond gaat er een blauwe kruik mee naar bed.
.

Liefde

In het Bijbelse Nieuwe Testament staat liefde centraal.
Gelukkig zijn er veel christenen die dat weten en er naar leven en handelen.
Die vluchtelingen opvangen, tegen staatsopdrachten in.
Die zwervers verzorgen.
Die zieken opzoeken.
Die 10% van hun inkomen afstaan omdat dit in de Bijbel staat.
Die zich volledig wegcijferen.
En geloof me, ik ken ze en heb ze gekend.
Wat verschrikkelijk dat vele z.g.n. christenen dat niet begrepen hebben.
Ze hebben een verleden achter gelaten vol van geweld en extreme wreedheden.
Ook nu vinden er scheuringen en narigheden plaats binnen hun gemeenschappen.
En ze weten vaak zo goed waar anderen de fout in gaan.
Bedenk echter dat dit niet hun opdracht is.
Deze christenen falen in hun grote opdracht:
                         - LIEFDE -
Niet de liefde die door wapens en geweld wordt gebracht.
Wat natuurlijk onmogelijk is.
Jammer dat door niet-christenen naar christenen wordt gekeken als mensen die praten maar niet te vertrouwen zijn.
Helaas vaak niet betrouwbaar blijken te zijn.
Zo worden allen christenen op de grote christelijke hoop gegooid.
Jammer, heel jammer.
Als alle christenen zich zouden houden aan hun opdracht zouden ze in deze rumoerige en oneerlijke wereld van grote betekenis kunnen zijn.
Jammer.

Hulpeloze moeder

Het weer was niet best.
Tegen regenen aan en met keiharde wind.
Dat was ongetwijfeld de reden waarom er maar weinig auto's geparkeerd stonden  op het parkeerterrein achter de Hema.
Ook ik was veel liever thuis gebleven maar de plicht riep me naar de supermarkt.
Laten roepen was verleidelijk maar was tevens slechts uitstel van executie.
Ik was niet helemaal de enige die last had van plichtsbesef.
Maar was op dat moment wel de enige die manhaftig de elementen te voet te lijf ging.

De auto werd eenzaam op het bijna lege terrein geparkeerd.
Uit het vehikel stapte een jonge vrouw.
Ze liep naar de achterkant van de auto en sleepte moeizaam een kinderwagen uit het ruim.
Zette het achter de auto en opende het achterportier teneinde vulling te gaan geven aan de nog lege kinderwagen.

Ik stond op enige afstand strategisch opgesteld  en keek met belangstelling de strijd met kind, wagentje en wind aan.
Wapperende lange haren.
Blérend kind.
Ach, ach.
Hoe mooi is kindervreugd en moederliefde.

Moeizaam werd het kind opgepakt en de strijd met de wind hervat.
Hoe groot was de verbijstering en, het is slecht van me, mijn vreugde toen de plaats waar de kinderwagen was geplaatst een lege plaats bleek te zijn.
Volle armen.
Blérend kind.
Lege wagen die bovendien een verdwenen wagen was.

Ik had het aan zien komen.
Had het niet kunnen voorkomen omdat ik iets te ver weg stond.
Weet ook niet zeker of ik het had willen voorkomen.
Het was te leuk.
Een wagen die er hoorde te zijn maar er niet was.
Meegesleurd door de woedende wind.
Weg.

Daar stond ze, behalve met het kind, verder moederziel alleen.
Zonder wagentje maar met verbijstering en verwarring.
Verdwenen.
Compleet opgelost.
Ik schiet nog steeds in de lach als ik aan haar gezicht denk.

Toen was het tijd om op te treden.
En als redder in de nood riep ik het wagentje halt toe en bracht het naar de hulpeloze moeder.